Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Μια τρελη νυχτα.....

Πολλες φορες ανοιγω τα ματια μου και βλεπω οσα θελω να δω...
Αλλες φορες βλεπω απλα οσα υπαρχουν γυρω μου...
Οχι,δεν ειμαι αχαριστη....Ειμαι απλα προσγειωμενη...!!
Εχω μαθει πλεον να κρινω τους ανθρωπους απο την πρωτη τους ματια...απο την πρωτη τους κουβεντα...Εστω και απο ενα ''καλημερα''!
 Η χροια της φωνης τελικα λεει πολλα,εαν την παρατηρησεις...εαν την <διαβασεις>...ή μαλλον αν εχεις μαθει να την <διαβαζεις>...Κατακτας αυτο το προσον οχι χωρις πονο...οχι χωρις να φας τα μουτρα σου...για τα καλα!!!!
Οι ανθρωποι που περνανε απο την ζωη σου ειναι απλα ενα σκαλοπατακι...
Ειτε για να ανεβεις,ειτε για να κατεβεις...
Μερικοι δε, σε ανεβαζουν ή σε κατεβαζουν αντιστοιχα με τροπο που σου προκαλει ιλλιγγο...
Και αν ειναι απο τις φορες που θα κατεβεις...αντε φτου και απο την αρχη!
Το θεμα ομως ειναι ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ .....
Καθε που καποιος σε γυριζει πισω,οταν θα αρχισεις δειλα δειλα να ανεβαινεις,να αναρρωτιεσαι....
Ενα ΓΙΑΤΙ.....ή μαλλον πολλα ΓΙΑΤΙ....
Μη βιαστεις να κρινεις...ουτε εκεινους,ουτε τον εαυτο σου....
Θα εχεις θυμο...πικρια...πονο,ομως μην αφησεις κανενα απο αυτα τα αρνητικα συναισθηματα να στοιχειωσουν τον δρομο σου...


Γιατι εσυ περπατας , σε ενα δασος φαντασου...Οπου εκει μεσα κρυβονται πολλα πλασματα...αλλα καλα,αλλα κακα...αλλα απλα αβοηθητα...
Πολλα θα προσπαθησουν να σε <κατασπαραξουν> σαν τυχει και βρεθεις μπροστα τους....Ισως μερικα να το καταφερουν κιολας...
Να εχεις την δυναμη να σηκωθεις...Να παλεψεις...Να μην αφεθεις...Να μη νικηθεις...

Και ας δακρυσεις...
Και ας κλαψεις...
Και ας πονεσεις...
Και ας ματωσεις...


ΑΛΛΑ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΙΣ............
Ακομα και αν η πληγη σου αιμορραγει....
Καποιο αλλο πλασμα θα βρεθει στον δρομο σου,απο τα καλα αυτη τη φορα,να σε γιατρεψει....
Να κλεισει την πληγη και να σε βοηθησει να σταθεις παλι στα ποδια σου....
Μην το αγνοησεις...Μην το προσπερασεις...Αλλα κυριως...
ΜΗΝ ΤΟ ΠΛΗΓΩΣΕΙΣ...
Εστω αθελα σου...Ισως γιατι θα κουβαλας στις αποσκευες σου προδοσια...αχαριστια...
ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ.....
Συνηθως πληγωνουμε αυτον που θα μας γιατρεψει τις δικες μας πληγες....
Αλλες φορες απο απροσεξια...Και αλλες απο αγνομωσυνη...


Δες μια ψυχη σαν ενα τριανταφυλλο....
Που αν προσεξεις πως θα αγγιξεις,τα αγκαθια του δεν θα σε τρυπησουν....

2 σχόλια:

  1. Ποίησή σας γεμίζει τα αυτιά μου για μια ειρήνη που δεν μπορώ να εξηγήσω, χωρίς φόβο για οτιδήποτε λέω κάθε μέρα μου αρέσει διαβάζετε αυτές τις γραμμές πάνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή